فـروغ دیـدۀ تـو آیـت شـکـوفـایـی‌سـت            نگـاه لطف تو ای گل بهـار زیبایی‌ست

مگر به خواب، گل از گلشنم نصیب آید            خیال وصل چه شورآفرین و رؤیایی‌ست

تو از تـبـار کـدامـیـن سـتـارۀ سـحـری            که چِهرِ مِهـرمثالَت چنین تماشایی‌ست

پـیام عـشق تو درمان تلـخ‌کـامی‌هاست            کلام ناب تو تفسیری از شکـوفایی‌ست

بیا بیا که طلوعت، غروب نومیدی‌ست            بیا بیا که حضورت، بهشت زیبایی‌ست

فروغ صبح امیدی، حصار شب بشکن            سپـیـدۀ تو نـهـان در کران تنـهـایی‌ست

بهـار عـشق نگـر در سرودۀ «صائم»            که واژه واژۀ آن گل‌خروشِ شیدایی‌ست